Novos excell

¿que terán en común bryan adams e a serie infame? zicáis nada, pero dende a páxina gz os mandamos dous novos xogos en excell pra que rememoredes as cancións do canadiano bryan adams e a mítica serie al salir de clase.
pretende ser unha proba de lume pra que o gz_oki e mailo gz_pastor, respectivamente, demostren os seus coñecementos. este último presentou a demisión total no anterior xogo de pressing catch. esperemos non sexa así esta vez.
aquí tedes os xogos de bryan e da serie infame.
divertídevos.

Facendo as Américas (Parte IV)

Octavo día. Érgome cedo e diríxome a colle-lo Ferry a Staten Island, Ferry gratuito que pasa preto da Estatua da Liberdade (haberá que aforrar, que Nova Yorke é moi cara, e visitar a isla onde está a Estatua custa 14 dólares, e total no se pode subir, que non déixan). A vista da Estatua, inda que é lonxana paga a pena. Tremenda visión tamén do Sky Line, cos rañaceos, e botando de menos a visión das Torres Xemelgas (nótase o hoco que deixaron).Volta a Manhattan e voume andando cara Wall Street, dende o comezo da Avenida Broadway. Wall Street tamén está pechada ás visitas turísticas, inda que dende fora pódese ver toda crase de Yupis, Brokers, etc, entrando e saindo pra votaren un cigarrillo e falar po-lo móvil coa parienta.

Dende alí diríxome a Zoa Cero, onde se atopaba o World Trade Center, do que non queda máis que un monumento ó estilo Cruceiro Galego feito cos restos das Torres. É un lugar que estremece nada máis chegar, nótase un ambiente calmo, a xente fala pouco, e adícase a ler os murais en memoria das víctimas, e de como aconteceron os feitos daquel fatídico día 11 de setembro. Pódese observar a cantidade de pisos que están construindo embaixo do lugar (eu chegei a contar ata 9 prantas subterráneas). E tamén cómo quedará ó lugar cando se rematen as obras, cuns edificios moito menos altos que os anteriores e unha praza cunhas luces que simularán de noite as Torres Xemelgas, así como algunha que outra edificación acristalada transparente. Será outra cousa.

Xusto alí mesmo están os grandes almacéns Century 21, uns dos máis baratos de toda a cidade. Entro e busco Vaqueiros. Atopo a zoa dos Jeans, pero non vexo a miña talla, po-lo que decídome preguntar a un tipo (dependente) pra que me aconselle. Dado o meu nivel de inglés, do que o GZ_guda quedou sorprendido, non ia ser cousa difícil entender ó dependente, pero realmente non foi así. O tipo era un Brother (como chamábamos os GZ's ós negros con pintas de rapeiros e cousas así). Realmente era un Big Big Brother man. Díxome que alí non había tallas grandes, pero que se quería podíame dicir un lugar en Manhattan que seguro que tiñan. (Ata eiquí entendín perfectamente o que me dicía). O problema veu cando intentou dicirme o nome da tenda e ónde estaba ubicada. Non lle entendín nadiña. Só que a tenda chamábase Doctor... Vamos, que con iso non podía ir a ningures, así que saquei o mapa de Manhattan (tremendo mapiña da guía Lonely Planet). O Brother non atopaba o lugar, e contínuamente repetía o nome, pero eu seguía sen enteirarme. Cando me fun o que tiña claro era que a tenda chamábase Doctor Jan, ou algo así, e que estaba na rúa 34 (é que non sabedes o difícil que é entender a un home ou muller negros americanos, porque teñen un acento moi diferente que os demáis americanos). E como non pois funme a aventura de buscar aquel lugar. Cheguei no metro e collín a saida de Herald Square, e mira tí por onde, xustiño alí mesmo, a 20 metros atopábase un pedazo gran almacén chamado Dr. Jays, e que puña que tiña tallas grandes e tamén pra xente alta (curioso). O lugar era inmenso. Cheo de roupa de tóda-las tallas e cores, con moitísimos vaqueiros, que era o que eu estaba buscando. O único problema foi que a roupa era toda estilo brother rapeiro, así que cando me vexades con esa roupa ides rirvos un bó cacho (merquei 5 pantalóns e 3 camisetas).

Logo de todo isto, fíxoseme tardísimo, e funme pra o Hostel, que a noitiña tiña que asistir ó partido da NBA entre os NY Knicks e os Washington Wizards no Madison Square Garden, da rúa 34. Chegada ó estadio e nada máis entrar agasállanme cunha gorriña dos NYKnicks celebrando ós 60 anos de historia que se van a celebrar o próximo ano. Chegada o asento e gran impresión daquel lugar. Moitísima xente nas gradas. Moitísima xente mercando perritos, hamburguesas, e comida basura a esgalla. O partido non foi gran cousa, inda que eu disfrutei moito, tanto po-lo que pasaba dentro da cancha po-lo que pasaba fora, coa xente en continuo afán de consumismo da comida basura (pop-corns, algodón de sucre, etc, etc). Por certo, o partido escomenzou como non podía ser doutra maneira, co Imno Americano (barras e estrelas) tocado cun clarinete e nada máis. Todo o mundo púxose en pé e moita xente levouse a man ó corazón (Pouco máis e eu tamén o fago). A afición dos Knicks non paga a pena. Non animan nadiña, non son como en España, que se vive doutra maneira. Final do partido co resultado de 75-86. Victoria dos Wizards.

Saín do lugar e funme cara Times Square pra ve-lo de noite, e a verdade é que impacta moitísimo máis. Moitísima xente e motísimos coches. Realmente é a cidade que nunca durme (po-lo menos ata á 1 da mañá, logo non sei).
Continuará......

Facendo as Américas (Parte III)

Continuación:

Sexto día. Primeiro día en Nova Yorke.

A viaxe en Autocar ten unha duración de 4 horas, máis o atasco de saída de Washington e de entrada á Gran Mazá. Total 5 horas. Pásase cerca de Baltimore, o cal se pode divisar. Philadelphia é a seguinte cidade en pasar, pero queda a 40 kilómetros da autoruta, po-lo que non se pode ver nin de coña. Ademáis, as autorutas americanas teñen árbores a cada lado, o que dificulta a visión máis aló da estrada. Chegada a Nova Yorke po-lo túnel Lincoln. A visión da cidade é impresionante (non hai fotos porque o bus movíase demasiado). A estación de buses é a mesma rúa 33 de Manhattan, xusto o lado do Madison Square Garden. Collín un Taxi, e chegada ó meu Hostel na rúa 88 oeste. O lugar estaba ben, inda que fose bastante bello, pero a xente é xoven e está nun barrio tranquilo. O principio pensaba que non estaba ben ubicado, pero finalmente comprobei que non estaba nada mal. Xusto o lado do metro da rúa 86, o ladiño de Central Park, e a poucos minutos do centro de Manhattan.
Despois de colocar as miñas cousas non puiden esperar máis e saín a ver un pouco a cidade, a ver se atopaba algún gran almacén pra mercar roupa e zapatillas deportivas de marca. Saida do metro na rúa 34 e primeira visión do Empire State Building. Merquei unhas Nike por 42 euros, e unhas camisetas. Nada puiden facer cos pantalón baqueiros, imposibles de atopar. Primeira impresión da cidade: moitísima xente, moitos coches, de tódo-los tipos, e incribles e enormes edificios. Volta para o Hostel e a durmir.
Séptimo día. Primeira visita a Times Square, e atópome en directo co programa de "Good Morning América", da canle ABC, que cumpría 30 anos. Paseis diante do plató, que estaba en plena rúa e por detrás de dúas filas de persoas fago o posibel por saudar e sair na televisión yanki (misión cumprida, víronme millóns de persoas face-lo txalao).
Logo de visitar Gran Central Terminal (A máis grande estación de Tren de Nova Yorke), púxenme en camiño cara o Empire State Building, onde subir ata o seu 89 andar custa 14 dólares. Moita xente dí que tárdase en subir preto de 1 hora e media, pero non atopei case xente nas colas, así que non foron máis de 10 minutos (incríbel). O ascensor tardou en subir ata ó mirador 1 minuto exactamente. Ó chegaren ó mirador lévome un pouco de desilusión, porque non é parecido a como se pode ver nas películas (inda que digan que é o Empire State Building, case que nunca o é). A vista é espectacular. O día era case claro, e podíase ver tanto Manhattan coma Brooklyn, Queens, The Bronx e Harlem. O bó de subir é que pódeste quedar alí enriba todo o tempo que queiras, sen limitacións.

Despois andiben po-la Gran Mazá ata a rúa 64 onde está o Lincoln Center. Alí atópase a Ópera Metropolitana e a Ópera de Nova Yorke, entre outros. Logo, de camiño ó Museo Metropolitano, metinme por Central Park, e puiden observar o tremendo que é o parque e a xenten que alí se atopa, patinadores, corredores, xente cos seus nenos, e algún que outro txalao que non intentei coñecer, ja, ja. Paradiña pra xantar e chegada ó Museo. A entrada é case que gratuita, non teñen un prezo fixo, pero teñen unha suxerencia de doazón que rolda os 14 dólares. Como bó Gz só din 4 dólares, que xa me pareceu máis que suficiente. Moitas cousas que ver, inda que eu funme directamente para a zoa de Exipto, onde puiden ver algunhas das figuras máis coñecidas e estudiadas en clase do Yeti, Os Escribáns, o lapislázuli, e algunha que outra momia. Logo visión da arte da Idade Media. Despois visita á exposición de Santiago Calatrava (sí, sí, a arquitectura española está de moda). E case que pra finalizar visita á exposición itinerante de Van Gogh. O máis anecdótico desde Museo Metropolitano é que teñen nunha gran sala un Templo Exipcio enteiriño, e noutra un Claustro Románico Español (de León pra máis datos) enteiriño tamén. Isto demostra o expolio que sufriu o antigo mundo por culpa dos yankis (mira que custa levar todo iso para alí).Volta ó Hostel e a descansar para ó día seguinte.

Continuará......

Facendo as Américas (Parte II)

Continuación:

Terceiro día. Resacón de campionato e un pouco de compra no Supermarket Giant, xusto o lado da embaixada GZ. Despois, unha voltiña po-la Universidade de Georgetown, onde o inigualabel Ansar está a dar crases maxistrais (ja, ja, ja).

Paseando atopamos unha casiña tipicamente adornada con elementos Halloween (Este tipo sí que se gastou pasta pra adorna-la súa casa).

Cea no restaurante Rock Bottom de Bethesda, no estado de Maryland, onde se sitúa á embaixada GZ, a 5 minutos do estado de Washington D.C. Cea de Hamburguesa especial americana e cervexa propia do local. Un dez.

Cuarto día. O Gz_guda traballa todo o día, así que teño que facer turismo po-la miña conta, sen axuda de naide. Primeira visita ó memorial a Washington. Dende a súa cúspide tense unha visión espectacular de todo o estado de Washington D.C., Maryland e Virginia. Increibel. Ata se ve o Pentágono e todo. Ver pra creer. Visita á sede do Smithsonian, gran tipo que construiu case que todo-los edificios que existen na zoa dos museos (chamada Mall). Posteriormente intentei entrar no Capitolio, pero as entradas para ese día esgotáronse preto das 11 da mañá, así que outra vez será. Logo, visita á Biblioteca do Congreso (impresionante edificio comparabel se cabe á Biblioteca Nacional de España. Alí puiden ver unha das tres Biblias de Guttemberg que existen actualmente no mundo). Pra rematar o tema de museos, visita ó Arquivo Nacional, onde se garda a Constitución dos Estados Unidos, a Declaración de Independencia e a Declaración de Dereitos.

Sobor das 6 da tarde paseiño de comprar po-la zoa de Georgetown, onde están unhas das máis exitosas zoas de mercado da cidade. Volta a casa en Taxi (en inglés americano CA por un prezo regateado de 15 dólares máis propina (a propina é case que obrigatoria en todo-los EE.UU.). Cea nun pub irlandés de comida típica americana.

Quinto día. Volto a estar só. Escomenzo o día visitando o cemiterio de Arlington, onde descansan a maioría dos militares mortos en combates en guerras, coma a I e II Guerra Mundial, a Guerra de Korea, Guerra do Vietnam, etc. Tamén está enterrado o soldado descoñecido (¿quén será?), e a tumba dos Kennedy. E por suposto a inigualabel escultura en honra dos soldados mortos na batalla de Iwo Jima.

Despois unha caminata de 40 minutos ata o memorial Lincoln visita obrigada onde se atopa a estatua do presidente Lincoln mirando a cidade que viu construir. Vista da piscina reflectante, e dos memoriales da guerra de Korea e da guerra do Vietnam. Posteriormente visita á Casa Branca (se observades no tellado, pódense ver os francotiradores, preparados pra disparar a alguén se se pon moi burro). Despóis fun testemuña da chegada á Casa Branca do Presidente Bush, que viña dunha conferencia sobor da febre do polo (ata alí chegou a tolemia). Unha ducia de coches e motos escoltaban á uns típicos todoterreos do FBI e unhas limusinas onde que case de seguro ía o Presi. A trifulca que montaron pra pasar un cruce foi de película.Chegada a embaixada GZ e cea na casa dunha francesa moi guapa e moi interesante. Á cama as 24:00 que o día seguinte tocaba viaxe a Nova Yorke.

Continuará......

Facendo as Américas (Parte I)

Como escomenzar esta nova? Isa é unha gran pregunta, xa que hai tanto que contar que creo que vos aburriria con tanta foto e demáis, así que vou escomenzar unha especie de triloxía, cando menos co máis sobresainte da miña andaina americana.

Antes de nada, dicir que na viaxe non estiben só, xa que tiven a compaña do inseparabel para os Gz's, Epito.

A viaxe en avión durou apenas 8 horas, nun Boeing 777 cargado ata os topes. Estibo ben, inda que moito mellor estaría en primeira crase, claro, pero non había pasta para máis. Chegada ó aeroporto Reagan de Washington, e espera do gz_guda, que chegou no seu Toyeca, perdón, Toyota.
Volta po-la cidade e chegada á embaixada gz nas américas.
Despois duns intres relaxados, tomando licor de herbas proporcionado por min mesmo, escomenzou unha serie de chamadas telefónicas invitando ó Gz_guda e ó Gz_lolailo a unha chea de festas de Halloween. Aprimeira á que fomos era na casa dun galego emigrante cunha despensa chea de preto de 200 botellas de viño, todas á nosa disposición. Botei en falla viños españois, pero había algún chileno que estaba bastante ben. De ahí, xa bastante tocados, fomos a outra festa, esta vez, nunha casa dun intaliano, e era necesario disfraz para entrar. Levamos dúas perrucas e fomos alí. A festa foi tremenda, unha chea de xente. Moito italiano, e algún que outro español. Eu non puiden máis co jet lag e durmin nun sofá durante dúas horas. Chegada a casa as 5 da mañá.
Segundo día. Despois de erguernos ás 2 do mediodía, estivemos falando largo e tendido, e despois fomos á cear algo antes de ir a outra festa no sótano dun pub bastante grande. A festa era, como non, de disfraces. Levamos as mesmas pintas que onte, así non había que romperse a cabeza. Tremendas mulleres que había. Os prezos das bebidas 5 dólares (bastante ben para ser América). Logo deste local, que pechou ás 3 da mañá, entramos no local do lado "Cafe Citron". Local latino onde as mulleres subíanse á palestra a bailar ensinando as súas cachas. Tremendo. Chegada á casa ás 6 da mañá, case que amencía ó chegar.


Continuará......