Días de voda. Agora con fotiños

Comezaba a notarse que algo gordo ía acontecer o sábado observando o goteo incesante de emigrantes que retornaban a terra patria, dende o xoves ate o mesmo día do feliz acontecemento (forzando ate o último momento). Estes compañeiros retornaban dende provincias tan dispares coma Madrid, Barcelona, Tenerife, Ourense e A Coruña, por terra e por aire. Faltou que o embaixador dos gezetas no imperio do mal cruzase o charco. Botámoste de menos, gz_gudabaten e sabemos que esta nova non se acercará nin de lonxe ós acontecementos acaecidos, pero esperemos que te podas facer unha idea do que sucedeu.

Os emigrados xunto cos que seguimos afincados no berce dos gezetas, fixemos a primeira quedada para matizar detalles na tarde da véspera do enlace. 19:30 foi a hora sinalada, pero como soe pasar, a puntualidade non é o noso forte, e a xente foi aparecendo a contagotas ate as 21:00 (xuises demisión). Tras unha amena charla e incluso unha breve conversa telefónica co embaixador gezeta en becesda, a sección masculina, reuníuse pra afinar e ensaiar un cántico xa clásico entre nós, HOY AMANECIÓ (algún día o colgaremos nesta páxina pra que o poidades “desfrutar”).

Unha hora máis tarde e plenamente convencidos de que íamos facer o ridículo nunha celebración amenizada polos cantos dunha coral, emplazámonos pro día seguinte: “ás 11 na plaza de España, no kiosko vermello”, onde senón. Algún de nós inda quedou matizando máis detalles a noitiña no centro de reunión gezeta, o Vagalume.
O sábado pola mañá a dirección era clara: to the Coruxo City’s church. Alí estabamos. As mulleres coas suas mellores galas e os homes co traxe do choio ou de fín de ano. Na porta da igrexa esperaba sen nervos aparentes o noivo, o gz_oki, engalanado cun traxe negro e un chaleco e garabata amarelos aderezados cunha flor na solapa. As 12 era a hora h. A noiva, fiel a tradición e a pesares de que vivía a menos de 15 metros da igrexa, apareceu 10 minutos tarde.

Preciosa, todo hai que dicilo. Ben guapiña que ía a muller_gz cun traxe blanco roto con falda romántica e airosa acabada en 2 metros de cola, adornado con bordados de frores en tonos verdes e brancos no hombreiro dereito, un suave cinturón verde suave, escote conservador, e aderezado cun velo que cubría máis aló da parte traseira da cabeza (as mulleres que maticen nos comentarios o que queiran sobre isto).
Esta bem oki, ti tamén estabas moi guapo .

Trala celebración eucarística e despois do “Eu, gz_oki co poder do anel, acéptote a ti muller_gz….”, chegou o momento de cantar: “Hoy amaneció, ha parado de llover….” Ó final non quedou tan mal e os noivos agradecieron o “detalle”. Despois nosa, a irma do gz_oki deixounos en ridículo deleitándonos cun tema impresionantemente bem cantado.

E chegou o momento do arroz. Quilos e quilos de arroz boaron polas cabezas dos noivos, e tamén pola do cámara da voda que debeu de acabar ate os ovos de nós.

Entre tanto, a nai da curmá do oki, os asiduos á páxina debedes coñecer á curmá porque acompañounos ó festival de ortigueira o pasado ano, botaba en falta a máscota dos gezetas, gz_epito, ou como ela lle chamaba “el muñequito”. Error do que asumo a miña culpa.


Despois de apertas, noraboas, bicos e fotos cos contraintes, a dirección era Redondela Town’s Abadie. Contra as 14:30 xa estaban todos os invitados desfrutando do aperitivo. A lareca facía mella entre os convidados que demos conta do xamón e outras viandas alí presentadas.

Antes de ires ó banquete nupcial chegou o momento fotográfico da tarde. Tódolos convidados posando cos noivos. Desorganización e kaos foi o que máis se escoitou neses momentos, ademáis dunha das frases da boda como “coidado tonito que tapas a gz_lolailo”.










Nós fomos caseque os derradeiros en facela foto e a cara dos noivos era xa un poema. ¡¡Que presión!!

Rematada a sesión fotográfica e cos invitados ubicados nas súas mesas correspondentes,

chegou un dos momentos máis emotivos da tarde. Entrada triunfal e brinde dos noivos baixo as notas do Layla de Eric Clapton. Whit a lot of class.

Aplausos, berros de “Vivan os noivos”, servilletas ó ar e caras de felicidade foi a resposta dos convidados para os novos marido e muller.


E chegou a hora de comer. Entre cigalas, langostinos, percebes, bogabantes, vieiras, rapes e bois trascurriu a enchenta. Chamadas ó movil do noivo, aturuxos entre os gezetas, berros nupciais, bicos da nova parella e amenas conversas, fixeron máis cortas as 3 horas de banquete. Neste momento surxiu outra das frases do día: ¿quén coño é ocaña? (muller_geceeta demisión).


Cando os primeiros síntomas de borratxeira entre algún convidado emerxían chegou outro momento esperado dunha tarde que comezaba a ver algún destello da lúa. Entre berros de “¡¡Aragorn!!” e coa espada narsil, os noivos cortaron a tarta, unha tarte de té impresionante. A chegada dos postres foi o pistoletazo de saída para a entrega das figuriñas dos noivos, e ó mesmo tempo de tódala presión, a outras parellas para a celebración do seu enlace. Os primos do gz_oki, asistentes a Ortigueira como xa comentei antes, e o químico maila procuradora picapleitos foron os agraciados (según se vexa claro). Unha amiga da noiva foi agasallada co ramo nupcial e a presión pudo con ela. Parecía que o miño enteiro estaba a emerxer dos seus ollos. Finalmente, a liga foi para outra parella da que carezo de información. Todos estes momentos protocolarios de agasallos ou de presión, según cada quen, estiveron amenizados por temas como Black Velvet de Alannah Miles, Just a gigolo ou un de Hombres G.

E chegou o despiporre xeral.

Os noivos tiveron a xenial idea de agasallar ós convidados cunha bolsa de cotillón e montouse a de San Quintín. Serpentiñas, gorriños, globos, matasogras, antifaces, silbatos, narices e collares fixeron que pensaramos que o fin de ano se retrasara ou se adiantara. Berros de ¡feliz navidad!, ¡feliz 2006!, ¡feliz falsedad!, ¡i wanna wish you a merry christmas!, coláronse na sala cando a noite estaba a asomar.

Momento vals. As notas do vals da película Doctor Zhivago soaron mentres os noivos demostraban as súas cualidades de bailaríns. Ós poucos, acompañáronlle os padriños e algúns espontáneos máis. De súpeto o camareiro fixo un sinal hacia a nosa mesa (nunca entenderei por qué) indicando que a barra libre estaba aberta. E non rexeitamos a invitación. A partires de ahí, copas e bailes varios extendéronse ate as 10 da noite. Os convidados comezaron a dalo todo, nas copas e nos bailes. Nos bailes destacaron, sobor de todo, o químico e máis un tipo de camisa verde. No aspecto etílico, os valores fixos deron boa conta da barra. As cámaras de fotos empezaban a botar fume e a pedir batería tras un día intenso. Algún zapato daba os seus típicos problemas. A falla de papel evitou algunha dose prohibida polo noivo.

Unha psicóloga, seguida por unha treintena de convidados, demostrou como se baila o máis que coñecido éxito “Time goes by soy loli”.

E ó final de todo, un vello scout prolongou a festa durante 30 minutos máis, deleitándonos con vellos cantares aprendidos en noites de fogata e acampada.

A partires de aquí volta a capital gz. Entrada triunfal dos recién casados no vagalume con traxe nupcial. Asalto e toma da mesa de pincha. GZ_pastor poseído coma un energúmeno á procura do micrófono do dj. Excursión ate un antro de merda no areal. Chamadas con lag dende a outra beira do atlántico. Despedida dos noivos. Esceas de risoterapia compartindo un bocadillo e unhas patacas fritidas. Olvidos imprudentes de chaves da casa. E derradeira etapa culminando o angliru na compaña do gz_miska e da muller_geceeta.

O día seguinte, de relax coa caixa x.
Os noivos todavía descansan na rivera malla. Boa vida carallo. Cónstanos que voltaron sans e salvos; ela máis morena, él máis camarón
Gran día pros gezetas, pros compañeiros e sobor de todo pra nova parella. ¡¡¡¡¡Noraboa GZ’s!!!!!

PD1: Graciñas os fotógrafos "oficiais" da boda por semellante reportaxe gráfico.



















PD2: Deíxovos algunha imaxe curiosa de entre as varias que nos achegaron.











































PD3: Quero lembrar que temos no noso poder un vídeo de dous currutos en plena danza de apareamento. Témolo a vosa disposición a cambio de un correo o noso email solicitándolo.